Κι αλλάζει η ιστορία μου πλοκή
σε πάω στην άλλη τη μικρή τη φυλακή.
Όταν θα βγεις από κει, δε θα μιλιέσαι
θα ψάχνεις μάτια ν’ αφεθείς, θ’ αναρωτιέσαι.
Αν είσαι εσύ μπροστά στ’ αλλόκοτα τα τόσα
που αδιαφορούσες δήθεν κι έβγαζες γλώσσα.
Κι όλα τα μέρη που ονειρεύτηκες πατρίδες,
δανεικές περιγραφές – χρονοπαγίδες,
ώστε κάθαρμα να νιώσεις που δεν αξίζει συμπόνοια
σαν πόνος ύπουλος, βουβός για χρόνια.
Σε σκοτεινό μπουντρούμι πλάθεις μισά ονείρατα,
αναπολείς τη λευτεριά μετρώντας κρίμματα
σαν τ’ αποτσίγαρα για τις χαρμάνες σου,
ξανακαλείς όλες τις μάνες σου.
Ήσουν γενναίος, δε λέω, όμως προσπέρασες
την έξοδο προς τη ζωή και γέρασες
σαν ισοβίτης που με τον τρόπο του παλιού
βύζαξες τη μοναξιά απ’ το φεγγίτη του κελιού.
Κι ενώ είχες βρει την ησυχία του ξεχασμένου
ο δείκτης σ’ έπιασε ρουφιάνου φοβισμένου.
Όταν θα βγεις, λοιπόν, μη ψάχνεις κάποιον να χαρεί,
πάντρεψαν την ελπίδα με τη θλίψη οι καιροί.
Δε σε γνωρίζει κανείς κι ούτε που νοιάζεται
κι ό,τι σου απέμεινε παλιό πια δε μοιράζεται.
Τόσα χρόνια ντροπή μια χούφτα κάνε τη λύπη,
το σύνθημα είναι ακόμα οι τέσσερις κτύποι.
Μετά συσκότιση• βρες κάπου χρόνο να κλέψεις,
να φτιάξεις δρόμο όπου σου φέγγουν οι σκέψεις
κι έτσι θα βρεις το φρεσκοπερπατημένο
μονοπάτι που πάει μακριά απ’ το πεπρωμένο
μα έχε το νου σου και σ’ αυτό το κελί
οι προδοσίες τελειώνουν πάντα μ’ ένα φιλί.