Από θάνατο σε γέννα θα σε πάω
σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα.
Το ‘χω μέσα μου, το κουβαλάω
και το μοιράζομαι ξανά με σένα.

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν και τα βίτσια μου
και σαν γυρνάω ότι καίω τη βαλίτσα μου
γιατί δε γουστάρω τα πισωγυρίσματα,
τις νοσταλγίες και τα κλαψουρίσματα.
Όμως κάτι με τραβάει σαν γνωστό ουρλιαχτό,
είναι η αίσθηση του βάλτου αυτή απ’ το ’98.
Δέκα χρόνια κι η μυρωδιά από τους μύθους νωπή
κι η φωτιά – που ακόμα μέσα της καίει ντροπή.
Θυμάσαι; Ή κάνεις πως δε θυμάσαι;
Φοβάσαι; Γύρισα πίσω• φοβάσαι;
Είναι η δεύτερη γέννα και η μάνα παρθένα
σε μια σπηλιά στα χαμόκλαδα αφημένα.
Ψυχορραγεί με τα μωρά της πάνω στο χέρι
και κόβει το λώρο μόνη της με το μαχαίρι
και καρτέρι φυλάνε τ’ αγρίμια του βάλτου
για τους άρπαγες, τα τρωκτικά του θανάτου.
Και η αφεντιά του σαν τα προδοτικά μας
σέρνεται σαν τη κατάρα γύρω απ’ τη φωτιά μας.
Μα δε γελιέται κανείς, δε δίνει σάλεμα
και περιμένω με χαρά το ψευτομάντεμα
για να σε φέρω επιτέλους αντίκρυ μου ξανά.
Εγώ στη λάσπη κι εσύ απ’ τα ψηλά βουνά.
Φώναξε γύρω μου όλα σου τα σκοτάδια,
έχω στο στήθος δυο καινούρια σημάδια.
Είναι η δεύτερη γέννα αντίκρυ θανάτου
κι ας τα θέλει κι αυτά όλα δικά του
έτσι κι αλλιώς θα χαθεί η ομορφιά του
για πάντα στην ιστορία του βάλτου.
Τώρα εκείνος καλεί τη σκιά του
κι εκείνη φεύγει για πάντα μακριά του,
γι’ αυτό του πήρα όλη τη χαρά του
και πίσω τη λευτεριά όλου του βάλτου…