Κι απ’ το στημένο το καρτέρι μας το δρόμικο
μου καλλωπίζεσαι για χρόνια σε καθρέφτη βρωμικο
με της σκιάς τα λόγια και των γονιών τις συμβουλές
ξυραφιάζεσαι κι αμέσως κρύβεις τις ουλές.
Άψογα επιμελής κι επιρρεπής στα μάλιστα,
τώρα πια και βουλευτής θα γινόσουν κάλλιστα.
Παίρνεις άριστα και κάθεσαι από κει στους μη αρκούντες,
μακριά από μας τους γραφικούς κι αναξιοπαθούντες.
Βολεύτηκες καλά γι’ αυτό δε βγάζεις μιλιά,
έχεις γραφείο, απέφυγες τη χαμαλοδουλειά.
Υπόδειγμα μεσήλικα άγνωστου παρελθόντος
θα σου τραβούσα ένα φούσκο αλλά δεν είναι του παρόντος.
Γιατί ξέχασες πως μεγαλώσαμε
και φορτώθηκες τα βάσανα έναντι,
έχασες το δρόμο κι απ’ τα αγνά όσα σώσαμε
και πίστεψες αυτούς απέναντι.

Απέναντί μου, ψυχή μικρή μου,
στέκονται όλα όσα το αίμα μου νερώνουν•
βαλτώνουν σε μεταξένιο βάλτο
κι εγώ τραβιέμαι πιο κάτω
Μαζί μου να τους θυμάσαι φωνή μου
όσοι σε φτύσαν σε καιρούς φοβισμένους,
τους καημένους έχουνε χάσει τα ίδια με μένα• όλα χαμένα.
Πετσί μου, είσαι το μόνο βιβλίο
που ψέματα δε λέει και καίει.
Παιδί μου, βρες κουράγιο και ζήσε
άνοιξ’ το κόρφο σου διάπλατα και φτύσε.
Που είσαι βαριά σπορά μου;
Μη ζηλέψεις γιορτή και χαρά μου,
κοντά μου σκιά μου,
γριά ζαλισμένη,
θα πεθάνεις αν θα μείνεις σκυμμένη.
Φωτιά μου, πέρασμά μου…
από το τίποτα στο βάλτο
όμως εσένα μη σε παίρνει από κάτω.