Πήρα το δρόμο, το στρατί, πήρα το μονοπάτι,
και στης καρδιάς σου βρέθηκα, μπροστά, το σκαλοπάτι,
να σε ρωτήσω να μου πεις, η αγάπη όταν πονάει,
έτσι γυμνή κι αιμόφυρτη πού φεύγει και πού πάει.

Ίσως και να `φτασα αργά και σ’ έχει αλλάξει ο πόνος
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα `χει σκουριάσει ο χρόνος,
ίσως και να `φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει.

Μετάνιωσα και πόνεσα που πήρα λάθος δρόμο
κι από τα μάτια μου έχασα τον πιο ωραίο κόσμο,
προσπάθησα, μα δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου,
γι’ αυτό και πάλι σου χτυπώ την πόρτα της καρδιάς σου.

Ίσως και να `φτασα αργά και σ’ έχει αλλάξει ο πόνος
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα `χει σκουριάσει ο χρόνος,
ίσως και να `φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει.

Ίσως και να `φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ’ την αρχή ν’ αρχίζει.