Ο κόσμος γύρω μας είναι τρελός,
φαντάζει σαν παλιές φωτογραφίες
που μας κοιτάζουν τυραννικά
και μας προστάζουνε να θυμηθούμε
αυτό που δεν ορίζουμε, ό,τι δεν μας ανήκει.
Το μεθυσμένο κορίτσι οργίζεται
και σκίζει τις φωτογραφίες
σκοτώνοντας περαστικούς,
πνίγοντας με τα χέρια της ευσπλαχνικούς κυρίους,
πρόσωπα ανύπαρκτα, νεκρά για τον δικό μας κόσμο
τον φανταστικό, τον μόνο κόσμο που έπλασε ο Θεός
με την βοήθεια των καπνών, των φυτών και των μυρωδικών.

Μαύρο παιδί
κανείς δε σ’ έχει δει.

Σημάδι μαγικό
και μάτι φονικό
σε βλέπω τώρα στον γκρεμνό
σώμα γυμνό.

Τι πιστεύεις
τι γυρεύεις
στον ουρανό;

Μια κραυγή
βάφει τον κόσμο με οργή
το παιδί θα πνιγεί
μεθαύριο την αυγή.

Μαύρη σκιά
φύγε μακριά.

Η φλόγα του κεριού
ξεγελά
μα σιωπηλά
καίει το κορμί
δίχως πάθος κι ορμή.

Μαύρο παιδί
ποια νύχτα σ’ έχει δει;

Τραγούδι και βροχή
χαμένη προσευχή
ο κόσμος έγινε πληγή
και τρέμει η γη.

τι πιστεύεις
τι γυρεύεις
χωρίς ψυχή;

Μια φωνή
άγρια τη νύχτα θρηνεί
κι έτσι σβήνει η γιορτή
σαν καμένο χαρτί.

Μαύρη σκιά
στάσου μακριά

Φωνάζουν οι τρελοί
και οι σοφοί
ότι ξανά
θα γεννηθεί
όποιος τώρα χαθεί.