Βρήκα ένα μέρος σαν καταφύγιο για τις λέξεις
κι εσύ καρδιά μου βάλθηκες να μου τα μπλέξεις
βρήκα ένα τόπο χωρίς να ξέρω καν τον τρόπο
ότι μαζί μου κουβαλάω να τ’ αφήσω χωρίς κόπο.
Χωρίς να νοιάζομαι το αύριο μπροστά μου τι θα φέρει
αγγίζω τη φωτιά μ’ ένα μικρόφωνο στο χέρι
κι αφήνω λέξεις, ζωή μου δώσ’ μου σημασία
μετράει στο όνειρό μου μια καλή σου παρουσία.
Μετράν τα πάντα για τη φυλή μου
κι αν σε φοβίζει αυτή η λέξη η μισή ντροπή μου
η άλλη μισή δικιά σου μα να θυμάσαι ότι κοντά σου
το ψέμα σου έντυσε χαρά τη μοναξιά σου.
Στη δικιά μου ουτοπία δε χωράν δικαιολογίες
δε θέλω εξήγηση ποτέ για τις αιτίες
εδώ τον δρόμο τον χάσανε κι οι τύψεις
πήγαν αλλού τους τράβηξε η μυρωδιά της σήψης.
Αφού γουστάρουνε το τέλος να φλερτάρουν
κι ότι έχουν για σκοπό τους θα το πάρουν
τσάμπα οι φωνές σας λοιπόν, εγώ το χάρηκα
που έχω πατρίδα στο χέρι, δε χάθηκα.

Έπιασα μικρόφωνο και ζήτω που κάηκα
κι από τότε ζω στην umicah
ψυχή μου γουστάρω και πόσο το χάρηκα
που έχω πατρίδα στο χέρι δε χάθηκα.

Ούτε και θα χαθώ όσο η φωτιά καίει για μένα
τα λόγια μου θα μένουν αναμμένα
γιατί αυτό αυτό που λένε κατάρα εγώ το πήρα μαζί μου
να υποστηρίζω όσα λέω με τη ζωή μου.
Έψαξα μόνος και σε βρήκα umicah
κι όταν σε είδα πόσο το χάρηκα
κι αν λίγο κάηκα κι αυτό χαλάλι
έτσι κι αλλιώς μες τη φωτιά έβαλα πρώτα το κεφάλι.
Μετά τα χέρια κι αυτό που από μέσα πήρα
έκαιγε τόσο που μου άλλαξε τη μοίρα
έφτιαξε ένα το καλό και το κακό μου
και μ’ έστειλε να ζήσω το φευγιό μου.

Έπιασα μικρόφωνο και τώρα δεν τ’ αφήνω
καλύτερα μαζί του να ξεμείνω
κι αν απ’ την πίκρα για τα κόμπλεξ μου φοβίσω
τότε ακόμα και στο φόβο δυο κουβέντες θα χαρίσω.
Να του πω πως ότι θέλει να το κάνει αλλού
και να χαρίσει τους εφιάλτες που και που
σ’ όλα τα πουστράκια που φωνάζουν άδικα
μοιάζει μακριά ευτυχώς η umicah.