Μπήκαμε στο Μάη
και μπαφιασμένη η άνοιξη
μας νοτίζει σαν νεροπούλια,
και δεν νογάω ποια θα ‘ναι η κατάληξη.
Ξεκλέβω από τον χρόνο μου
και το μυαλό μου ξεμανταλώνω.

Έτσι κι αλλιώς, θα ‘χουμε ντράβαλα
στη βουβαμάρα μας απλά τα χρεώνω.
Και δε πληρώνω, κουφάλες, τα σπασμένα σας,
τα ξερατά σας και τα κλεμμένα σας
εγώ ο αλήτης, ο ξενομερίτης,
τη σιωπή σας πιάνω απ’ την αρχή της.
Από της μνήμης σας το ξεροπήγαδο αρχίζω,
είμαι ντουγάνι κι ανόθευτος, γι’ αυτό και βρίζω.
Δικαιούμαι άλλο ένα ξάνοιγμα και το φωνάζω
κι εδώ στην εσχατιά σας ξεμοναχιάζω
με τον τρόπο μου κι ας μοιάζει μουρμούρα,
με λόγια δρόμικα χωρίς μπροσούρα,
με δίμετρες λούπες από βινύλια
ξεχρεώνω στη ντροπή τα νοσήλια.
Μόνο μου ξέδωμα απ’ τους ξεθεωμένους
να γίνω μπούχτισμα στους ντερλικωμένους
κι αν έχω μπόρεση τραγούδια θα ‘ρθουν μια ντάνα
το low bap έχει πατέρα και μάνα.

Έτσι κι αλλιώς θα ’χουμε ντράβαλα
στη βουβαμάρα μας απλά τα χρεώνω
....