Αφού οι ρίμες δε σηκώνουν πισωγύρισμα,
βγαίνω με φούρια σε τούτο το ξεμύτισμα.
Δεν έχω όρεξη καθόλου για παιχνίδια,
στέλνω το άγχος μου κρυφά στα ξεκουμπίδια..
Απ’ την ευγένεια την πολύ μου δεν πρόκαμα
να στ’ αραδιάσω όταν ήσουν στο ξαπόσταμα
και τώρα που σε πέτυχα σε ταιριαστή ομήγυρη,
άκου γιατί είχαν αλαδιά φέτος οι ανήμεροι,
γιατί ποτίσανε ιδέες και αργοσάλεμα
και βρεθήκαν ξαφνικά με το αποδιάλεγμα.
Κι ενώ απ’ τη μιζέρια μοιάζαν ατρατάριστοι,
μπουχτίσαν ευταξία και γίνανε ευχάριστοι.
Έτσι, οι ζαρίφηδες βρήκανε ταίρι
κι οι φιδογέννες πιάσανε σ’ απίθανα μέρη
και όποιος ξέρει, φαντάζεται και τη συνέχεια,
αφού οι ζαρωματιές ισιώνουν στην ανέχεια.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ντου ξελευτερία
στ’ όνειρό μας να ‘ρθει το ξαστέρωμα.
Μη τους δώσεις άλλη μια ευκαιρία
θα ‘ναι το έσχατο ξενέρωμα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ντου ξελευτερία
βλασφήμιες και βρεγμένη τάβλα.
Είμαστε πάτσι, κομμένη η αβαρεία
Τόσα χρόνια τους πληρώναμε τα ναύλα.

Καλές είναι οι μαζώξεις πίσω από το παραπέτο
κι ας δείχνει το όφελος πως είναι νέτο.
Καλύτερα να φύγεις ματωμένος στην παλαίστρα
παρά τα όμορφα να σε βρουν στη χέστρα.
Λερώνω το στόμα μου, μητέρα πράμα,
όμως σε κάποιον που ‘φυγε έκανα τάμα,
όπως μιλάω τίμια στο παιδί μου,
το ίδιο τίμια να ζω κάθε στιγμή μου.
Γι’ αυτό κάνω παράκληση, μεσ’ στην παλαβομάρα μου,
φέρτε την έκπληξη – το ‘χω λαχτάρα μου,
να δω αυτήν τη μπερδεμένη οχλοβοή
της λευτεριάς να γίνεται γιορτή
για τη νεκρή βολή μας και τη μοναξιά μας,
για το νύχτωμα και το ντρόπιασμά μας.
Ψάχνουμε ξάνοιγμα μέσα απ’ τις ρωγμές,
είμαστε μυριάδες όσες κι οι αφορμές.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ντου ξελευτερία...