Ένα αποχαιρετιστήριο πράγμα καθώς ανάσαινε
κατέβαινε στο χολ με εσώρουχα
με μπογιατισμένο πρόσωπο σαν παλιάτσος
μια βόμβα από την Κολωνία
στη δεξιά του τσέπη
μια εποχή στην Κόλαση, στην αριστερή
λουρίδες ηλιοβασιλέματος σαν ίνες φλαμουριάς
εξαντλούσαν τα μπράτσα του.

Και τον βρήκαν το πρωί κρεμασμένο
στης εξόδου κινδύνου το παράθυρο
πρόσωπο παγωμένο και σβησμένο
σαν ηλεκτρική λάμπα

Και τα σπουργίτια ήταν κάτω στα θάμνα
και γνώριμα τα σπουργίτια
δεν τραγουδούν βγάζουν ήχο και βγάζουν ήχο
και.... οι άνθρωποι
όχι τα σπουργίτια
τον κατεβάσαν από τη σκάλα
σαν άχρηστη κουκουβάγια