Κοντός, λιγνός καλόγερος κι από το Άγιον Όρος
μες στο λιοπύρι, στη βροχή, μονάχος κι οδοιπόρος.
Θυμάρι στο `να χέρι του και στ’ άλλο κομποσκοίνι,
για το Βυζάντιο μίλαγε και τη Χριστιανοσύνη.

Αυτής της χώρας, έλεγε, η ξεραμένη κόχη
του ήλιου και του φεγγαριού είν’ το στερνό μετόχι.
Της διψασμένης μας ψυχής είναι το ποτιστήρι
και του ντουνιά του αμαρτωλού το μέγα μοναστήρι.

Φτωχό καλογεράκι μου, για βλόγα με μια στάλα,
να καταλάβω τα μικρά, να νιώσω τα μεγάλα.
Γιατί κι αν τον είδες το Χριστό μεσούρανα που επέτα,
εγώ τον είδα στη Συγγρού σε μια μοτοσυκλέτα.