Οι μέρες γίνανε μήνες
βουνά πια είναι οι ευθύνες
και μια κουβέντα δεν κάναμε για μας τους δυο
Οι νύχτες μοιάζουν χειμώνες
και οι σιωπές μας αιώνες
το τέλος φτάνει το νιώθουμε κι οι δυο

Φωνάζω, σπάω πράγματα
ξεσπάω ξανά σε κλάμματα
καρδιά μου πάλι λείπεις απο δω
Φωνάζω, σπάω πράγματα
σε ψάχνω τα χαράματα
τα κύταρά μου στάζουν, σ’ αγαπώ

Τα ψέματα εδώ τελειώνουν
τα μάτια πάλι βουρκώνουν
και οι ψυχές αιωρούνται σαν φαντάσματα
Οι σκέψεις πάλι ματώνουν
οι λέξεις με μαστιγώνουν
πρέπει το τέλος να δούμε πια κατάματα

Φωνάζω, σπάω πράγματα
ξεσπάω ξανά σε κλάμματα
καρδιά μου πάλι λείπεις απο δω
Φωνάζω, σπάω πράγματα
σε ψάχνω τα χαράματα
τα κύταρά μου στάζουν, σ’ αγαπώ

Πόσο σ’ αγαπώ
θέλω να σε δω
δώσε μου κουράγιο για να ζω
Μου `λειψες πολύ
κρίμα στο `χα πει
μα με πρόδωσες ξανά εσύ

Φωνάζω, σπάω πράγματα
ξεσπάω ξανά σε κλάμματα
καρδιά μου πάλι λείπεις απο δω
Φωνάζω, σπάω πράγματα
σε ψάχνω τα χαράματα
τα κύταρά μου στάζουν, σ’ αγαπώ

Πόσο σ’ αγαπώ
θέλω να σε δω
δώσε μου κουράγιο για να ζω
Πόσο σ’ αγαπώ
Πόσο σ’ αγαπώ
Πόσο σ’ αγαπώ