Φωτιά, φωνή κι η νύχτα φωτίζει
Με μια ματιά το απέραντο χτίζει
Πονά, ματώνει, τον ύπνο ξυπνάει
Γελά, φουντώνει, στα στήθια σου πνίγεται

Ρολόγια δείκτες σιωπούν
Κι όλοι οι πλανήτες ηχούν
Καθώς περνάει φέρνει ρεύμα από άλλους καιρούς
Κρατάει φωτιά και σπαθί με γρίφους άλυτους
Κι απ’ τους ζωντανούς, μόνο όσοι τον σκότωσαν τον είδαν…

Σαν φως κυλάει, αχνά τρεμοπαίζει
Βουτάει, λυγίζει, μα πάντα επιμένει
Στιγμή, σιωπή, βαθιά στους αιώνες
Κοιτά, θροΐζει σαν ρίγος στα φύλλα σου