Εμείς οι λίγοι οι τρελοί,
μια ανεξήγητη φυλή
στης μοναξιάς το χάρτη.
Σε συμπληγάδες και βροχές
χρόνια περνάμε κι εποχές
δεμένοι στο κατάρτι.

Για μας δε ρώτησε κανείς.
Εμείς απέξω κι αφανείς.
Δε φταις εσύ, δε φταίω εγώ.
Άσε, πού να σου εξηγώ;

Εμείς οι λίγοι οι τρελοί,
άγγελοι και αμαρτωλοί
σ’ ένα μικρό καράβι.
Με την ψυχή μας οδηγό,
ίδιο καημό εσύ κι εγώ
και όποιος καταλάβει.

Για μας εγώ θα τραγουδώ
μέχρι το δάκρυ σου να δω,
να κλαις και να παραμιλάς,
στη μοίρα σου ν’ αντιμιλάς.