Κάποιες νύχτες με τη σκέψη ξεστρατίζω…
στη σιωπή ακροβατώ και σε αγγίζω!
Και σε ψάχνω, σε ζητώ σε κάθε βήμα,
μα η μορφή σου ξεμακραίνει σαν το κύμα!
Το παράπονο με πιάνει μες τη νύχτα,
μα θυμώνω και το ρίχνω στα ξενύχτια.
’Όμως τίποτα για μένα δεν αλλάζει….
η λογική μου αντιδρά και με διχάζει!

Ναι ... θυμάμαι κάποια βράδια τις στιγμές μας,
τότε που ήταν ενωμένες οι καρδιές μας,
κι είναι τόσα τα γιατί που με τρελαίνουν,
κι άλλες τόσες αναμνήσεις μ’ αρρωσταίνουν!
Και σε θέλω όπως παλιά γι’ αυτό θυμώνω!
Στην καρδιά μου όλο το λάθος το χρεώνω...
μα κι εκείνη και τα λάθη είναι δικά μου....
και τα πίνω και κερνώ τη μοναξιά μου!
Ρ
Και χαϊδεύω τις πληγές μου στο σκοτάδι
πάλι απόψε θα’ ναι ατέλειωτο το βράδυ
κι όσο σκέφτομαι πως άλλος σ’ αγκαλιάζει
η ιδέα αυτή και μόνο, με τρομάζει!