Τις νύχτες που σε περιμένω
μοιάζεις με χέρι απλωμένο
που κλέβει πάντα το σκοτάδι
πριν μου χαρίσει ένα χάδι

Στάζεις αόρατο φαρμάκι
στης μοναξιάς το ποτηράκι
και η ανάσα σου απλώνει
μες στο γυαλί και το θολώνει

Νύχτες βαριές της απουσίας
μοιάζεις πουλί της φαντασίας
που σπάζει τ’ ασημένιο δίχτυ
και ζω μ’ έναν καημό ξενύχτι

Στάζεις αόρατο φαρμάκι
στης μοναξιάς το ποτηράκι
και η ανάσα σου απλώνει
μες στο γυαλί και το θολώνει

Τις ώρες της μελαγχολίας
μοιάζεις ενθύμιο φιλίας
φωτογραφίας στο Βαρδάρη
που βγάζουν ξέμπαρκοι φαντάροι

Στάζεις αόρατο φαρμάκι
στης μοναξιάς το ποτηράκι
και η ανάσα σου απλώνει
μες στο γυαλί και το θολώνει