Μορφές πολλές, γλυκές μορφές,
αγνές, ταπεινωμένες,
προβάλλουν σαν οράματα
μπροστά μου ξεχασμένες.

Και μου μιλούν και μου ζητούν
δυο λόγια περασμένα
και να γυρίσω πάλι εκεί
σε μέρη ξεχασμένα.

Μορφές ανθρώπινες πολλές,
θολές και δακρυσμένες,
σαν κεραυνοί στη σκέψη μου
έρχονται τσακισμένες.