Σε σταυροδρόμι μοιάζει να βρίσκομαι όμως πίσω δε γυρνάω, τι πρέπει να ακολουθήσω και πάλι τον ευατό μου ρωτάω
τους νόμους της λογικής ή αυτούς της ψυχής μου, δέσμιος της πραγματικότητας ή ομηρός της εμπνευσής μου
τα συνδιάζω και ίσως είναι ο λόγος που σε τρομάζω τα ήρεμα νερά βλέπεις μου αρέσει να ταράζω
και έτσι αράζω με την παρέα ώρες και τα λέμε σκληρή ζωή γιατί κάποιος ρωτάει μήπως φταίμε;
εμείς όμως δεν το νομίζω πως είναι έτσι εξαρτάται κάθε χτύπημα ο καθένας πως θα αντέξει
που θα μπλέξει πως θα παίξει το παιχνίδι, αυτό ξέρεις ήδη ύπουλα σαν φίδι στην πληγή σου ρείχνουν ξύδι
ανθρωπόμορφα έρπετα σύγχρονοι Φαρισέοι γεμάτοι σοφία και συμβουλές το δηλητήριο άφθονο να ρέει
μια φωνή ακούω να μου λέει πως πρέπει να βρω μια λύση είναι η δικιά μου ψυχή αυτή που θα μιλήσει
μιας και αιώνια θα ζήσει έχει μόνο μια συμβουλή ζήσε μόνο για τη στιγμή όσο πατάς σε αυτή τη γη.

μα δεν αρκεί μα δεν αρκεί για να σβήσω τον πόνο κι απ’ την αρχή απ’ την αρχή παλί με εμένα θυμώνω και κάπου εκεί καπού εκεί το Θεό ανταμώνω μα ούτε αυτό αρκεί για να σβήσω τον πόνο.

Σαν σε λαβύρινθο την έξοδο προσπαθώ να βρω, να θυμηθώ από που ξεκίνησα και που διέξοδο να βρω
Μα δεν το βρίσκω και έτσι πέρνω άλλο ένα ρίσκο το ενστικτό μου τώρα με οδηγεί όπως η βελόνα πάνω στον δίσκο
και εφευρίσκω νέους τρόπους, βρίσκω απάτητα μονοπάτια της ψυχής μου τώρα συναρμολογώ τα σπασμένα κομμάτια
σε κοιτάζω στα μάτια ψάχνω να βρω μια χαμένη αλήθεια, πρόωρες υποσχέσεις πες μου πως είναι απλώς από συνήθεια
στιγμές σαν κι αυτές μπερδεμένες θολές διλήμματα να σφίγγουν το μυαλό σου σαν θυλιές
θα περιμένω στο σκοτάδι τη σωστή επιλογή κι αν δεν είναι η σωστή το έγω σου εκεί θα κρεμαστεί
ο φόβος να σκοτώνει τις τελευταίες σου ελπίδες οι πληγές είναι νοπές οι αλήθειες είναι λίγες έστω κι ένας να με νιώθει
εμένα αυτό μου φτάνει αφού είναι σημάδι πως η ψυχή μου λάθη δεν κανει

μα δεν αρκεί μα δεν αρκεί για να σβήσω τον πόνο κι απ’ την αρχή απ’ την αρχή παλί με εμένα θυμώνω και κάπου εκεί καπού εκεί το Θεό ανταμώνω μα ούτε αυτό αρκεί για να σβήσω τον πόνο.