Πόσο εύκολο για σένα θά ‘ναι
να κοιτάς ψηλά σαν σε ξεχνάνε.
Και να βλέπεις στο χώμα ό,τι έχεις φτιάξει,
η καρδιά σου στο χρόνο δεν μπορεί να τρομάξει.
Κι έτσι αντέχεις...

Πόσο δύσκολο για σένα θά ‘ναι
ν’ αρνηθείς αυτούς που σ’ αγαπάνε.
Νά ‘σαι η μάνα για πάντα για δικούς και για ξένους,
έρμαιο νά ‘σαι στους σαράντα ανέμους.
Και θες ν’ αντέχεις...

Κλέβουν χρόνια ο ένας και ο άλλος
και ‘συ λες «ο Θεός είναι μεγάλος».
Στάσου σκέψου όμως λίγο τι έχεις χάσει,
κι αυτός ο Θεός σ’ έχει μάλλον ξεχάσει.
Κι όμως αντέχεις...