Σαν τουρίστας νιώθω όλο πιο πολύ,
σ’ αφιλόξενο κι άγριο τόπο.
Αχ καημένη Γη, σ’ όσους φτάνουν στη ζωή
ας τους το ‘λεγες πως τάζουν με κόπο.
Μόνο αν το ‘λεγες πως τάζουν με κόπο...

Σαν τουρίστας νιώθω όλο πιο πολύ,
Σ’ έναν τόπο πού ‘χει άγνωστη γλώσσα.
Τούτη η Βαβέλ είναι μια φυλακή
Που όλοι μπαίνουνε μονάχοι εκεί μέσα,
Που όλοι μπαίνουνε μονάχοι εκεί μέσα...

Κάθε πρωί, μια ευχή κάνω, Θεέ μου,
Κάθε πρωί, μια καινούρια ευχή.
Στ’ άγρια βουνά βάλε τ’ άγριο σκοτάδι,
Στους αρχηγούς δώσε πιο πολύ φως.

Σαν τουρίστας νιώθω όλο πιο πολύ.
Δεξιά, αριστερά, κέντρο, ακόμα
μας χωρίζουνε, ενώ θα μπορούσανε
να μας φτιάξουν πανανθρώπινο κόμμα,
να μας φτιάξουν πανανθρώπινο κόμμα...

Σαν τουρίστας νιώθω, γύρω σαν κοιτώ.
Οι ιδέες, τα συστήματα, οι τρόποι
μοιάζουν να αξίζουν ακόμα πιο πολύ
από τη ζωή που έχουν οι ανθρώποι,
από τη ζωή που έχουν οι ανθρώποι...

Σαν τουρίστας νιώθω όλο πιο πολύ,
που σ’ ακούω να φωνάζεις τι είσαι.
«Ειμ’ αριστερός», «ειμ’ εγώ δεξιός»,
όμως άνθρωπος πρώτα, ποιος είναι;
Όμως άνθρωπος πρώτα, ποιος είναι;