Την Ειρήνη την ήξερα χρόνια,
σ’ ένα θέατρο δούλευε τότε,
βγαίναμ’ έξω μαζί πότε πότε,
κι όλο μού `φερνε κι ένα δυο ψώνια.

Ένας ήταν ο Τζίμης το θύμα,
που στο νου του είχε μόνο απάτες,
κι η Ραλλού που’ ταν φίρμα στις στράτες,
κι όλο λέγαν για εύκολο χρήμα,
ναι για εύκολο χρήμα.

Εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
τι δε θά `κανα να τ’ αποκτήσω,
εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
εύκολα λίγο να ζήσω.

Αφού χάθηκε κάνα δυο χρόνια,
σ’ ένα μπαρ να σερβίρει τη βρήκα,
αν παντρεύεσαι λέει έχω προίκα,
που την έφταιξα μ’ εύκολο χρήμα.

Όλα μοιάζαν σαν νά ’ταν μοιραία,
σ’ εκκλησιά και οι δυο στολισμένοι,
η Ειρήνη κι εγώ μεθυσμένοι,
παντρευτήκαμε δίχως παρέα,
ναι δίχως παρέα.

Εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
τι δε θά `κανα να τ’ αποκτήσω,
εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
εύκολα λίγο να ζήσω.

Όταν πιάσαν τη Ραλλού και το Τζίμη,
η Ειρήνη μου είχε αγωνία,
μην την ίδια εκείνη ιστορία,
ξεσκεπάζαν και πιάναν κι εκείνη.

Φυλακή τώρα χώρια τι κρίμα,
για συνένοχο πιάσαν και μένα,
μικροκλέφτες μας γράψαν με πέννα,
κι όλ’ αυτά για το εύκολο χρήμα,
ναι το εύκολο χρήμα.

Εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
τι δε θά `κανα να τ’ αποκτήσω,
εύκολο, εύκολο, εύκολο χρήμα,
εύκολα λίγο να ζήσω.