Πίστευα, σ’ ότι άκουγα, σ’ ότι έβλεπα πίστευα,
όμως έτσι κουράστηκα, κάπως έτσι βαρέθηκα,
πίστευα σ’ ότι μού `λεγες, σ’ ότι έκανες πίστευα,
κι απ’ τα τόσα που έπαθα, έχω χάσει μα έμαθα.

Για κανέναν και τίποτα πια δε χαλάω,
την καρδιά μου την εύκολη δεν την πουλάω,
για κανέναν και τίποτα πια δε δακρύζω,
την καρδιά μου την εύκολη δε τη χαρίζω,
για κανέναν και τίποτα,
για κανέναν και τίποτα.

Μού `περναν και ξανάδινα και ποτέ μου δε ζήταγα,
μ’ έδεναν κι εγώ έμενα και ποτέ μου δε μίλαγα,
έχανα και ξεχνιόμουνα, δε βαριέσαι όλο έλεγα,
για τους άλλους λυπόμουνα και εμένα με ξέχναγα.

Για κανέναν και τίποτα πια δε χαλάω,
την καρδιά μου την εύκολη δεν την πουλάω,
για κανέναν και τίποτα πια δε δακρύζω,
την καρδιά μου την εύκολη δε τη χαρίζω,
για κανέναν και τίποτα,
για κανέναν και τίποτα.