Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα και την ψάχνει,
κρέμεται δίπλα μου μια αράχνη,
ποιος έχει ώρα να σκοτώσει.

Αργεί ο νους μου να μουδιάσει,
όσο αργά κυλάει το αίμα,
μάχεται το υγρό το ψέμα
μέχρι το κόκκαλο να φτάσει.
Αργεί ο νους μου να μουδιάσει.

Δε φταίω εγώ, κοίτα με φάτσα,
εγώ είμαι ο μόνος που δε φταίει,
αυτό που σαν χαρτί με καίει,
είναι εμπόρευμα στην πιάτσα.

Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα με ματώνει,
τρέμει το χέρι που σκοτώνει,
τρέμει το σώμα που `χει λιώσει.

Αργεί κι ώρα δεν περνάει,
λεπτά της ώρας μοιάζουν χρόνια,
η αγωνία μου αιώνια
κι όλο το είναι μου πονάει.
Αργεί κι ώρα δεν περνάει.

Δε φταίω εγώ σ’ αυτή τη πόλη,
άδικα χάνομαι αργοσβήνω,
γι’ αυτό που λόγο πια δε δίνω,
λόγο πρέπει να δώσουν όλοι.

Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα και την ψάχνει,
κρέμεται δίπλα μου μια αράχνη,
ποιος έχει ώρα να σκοτώσει.
Αργεί η φλέβα να φουσκώσει.