Περπάτησες,
ξανά περπάτησες,
με σφιγμένη καρδιά στο σκοτάδι,
τις ρίζες ξεχνώντας,
τα τύμπανα των λιγοστών δεν τα άκουσες.
Η μουσική ακουγόταν ανάλαφρη,
δυνάμωνε όμως, σιγά σιγά
έγινε μια δυνατή αρμονική φωνή.
Οι μνήμες έγιναν νότες,
οι νότες σκέψεις,
οι σκέψεις φως.
Η Ιθάκη θα βρεθεί και πάλι!
Έσσεται ήμαρ!