Στέκομαι ακύκλωτος κι η σπασμένη αλυσίδα
πάνω στα χέρια μου κάτι μου θυμίζει.
Λες να `μαι ελεύθερος καιρό και να μην είδα
τον χρονοφύλακα να μας ξεπροβοδίζει;
Νιώθω ανάγραμμα παλιό που ψάχνει έξοδο,
και λέξη να γίνει καινούρια το παλεύει,
κομπογιαννίτικο κόλπο κι ανέξοδο
μα δε βαριέσαι κάτι να σαλεύει.
Απ’ τις φωνές παραμένω αξελόγιαστος,
μα οι δουλοπάροικοι με θέλουν πάντα επίκαιρο
και ανεμόσυρμα, μα νιώθω τόσο αντρόπιαστος
σάπιο το βάλσαμο, άφημα ανήμερο.
Κι όμως, το εφήμερο ζητά απ’ τη φρονιμάδα μου
ν’ αγκιτάρει πάλι τους ζαβλακωμένους,
να με τυλίξει ολάκερο ξανά η θαμπάδα μου,
κρωγμός να γίνω στους ξεστρατημένους.
Όμως τα χέρια μου έχουν σημάδια απ’ τους χαλκάδες
και το βαρύ μου σώμα, σκέτη παγίδα,
Έχω το νου μου πάντα στους φωνακλάδες
που ζούνε στου φόβου τη κορωνίδα..
Γι ‘αυτό δεν είδα το χρόνο τα δεσμά μου να σπάει
και μάλλον, δεν άκουσα να με καλεί το μίσος.
Το παρελθόν στο λιθοβόλημα ας τραβηχτεί να πάει•
εμένα απαντοχή μου απλά ένα ίσως.

Ίσως να βαρέθηκα να χαραμίζω κουβέντες
και να γουστάρω να γίνω ανεμοκαίρι.
Ίσως να πείστηκα πως είναι λίγοι οι λεβέντες
και στον γκρεμό να τραβάω το χέρι.
Ίσως ν ‘αρνήθηκα να γίνω σφαχτάρι
για να ‘χεις κάτι μετά για να θυμάσαι.
Ίσως, απλά, δε μου ‘κανες τη χάρη,
τον εαυτό σου να μη φοβάσαι.

Τα είπαμε τόσες φορές που κουραστήκαμε,
μα την παρηγοριά έχεις κάνει αντιστήλι.
Για την πάρτη σου από κάποιους στερήσαμε
την ευκαιρία να γίνουμε φίλοι.
Άκου, λοιπόν, μικρέ μου αβδηρίτη,
σου λύνω τα ζύγια και κόβω την ουρά,
πέτα χωρίς την καλούμπα του αλήτη
μήπως και υπάρξει η πρώτη φορά.
Να το μετρήσεις απόψε που στα `πα,
είναι στους αρμούς σου το στερνό καλαφάτισμα,
παίρνω τον θυμό μου και στέκομαι αλακάπα
και `συ απ’ το αποκαρωμα πέρνα στο καλάρισμα.
Αν θέλεις, γίνε θυμιατό κι ασημοκάντηλο
ή κακόφτιαχτο μπουκάλι με στουπί
ή γίνε εθνίκι να δείχνεις με το δάχτυλο
και τους πνιγμένους να χτυπάς με το κουπί•
ή γίνε μπάτσος, λαβωματιά και ιπερίτης,
μόνιμος κα κοτσονάτη συνδικάλα,
ή λασπερό ντιλέρι κι ισοβίτης
ή μια κρυφή alternative κουφάλα
κι άλλα πολλά – μα ήδη βρωμισε το στόμα μου.
Το φέρνεις από δω, το φέρνεις από κει
στη μπουκάλα με τα ονείρατα βάζω το πώμα μου.
Έχω το ίσως μου κι αυτό μου αρκεί.

Φοβάσαι ακόμα τον εαυτό σου, φοβάσαι.
Κοιμάσαι, αρνιέσαι να ζεις και να θυμάσαι.
Σ’ έχει τυλίξει το νιόβγαλτο μίσος,
ίσως επειδή τελειώνεις• ίσως.