Έχασε ο κόσμος ένα λεβέντη ακόμα,
μαστρο Σωτήρη μου απόψε μου γύρισες
κι εγώ πατέρα έχασα μια ευκαιρία ακόμα,
μα έχω μες την ψυχή μου πανέμορφες θύμισες.

Μαστρο Σωτήρη κι απόψε μου γύρισες
μες την ψυχή πανέμορφες θύμισες,
τ’ ακονισμένο σου σκερπάνι που ‘χα φίλο
και στο καρνάγιο κάθε βρεγμένο ξύλο,
τα πριονίδια, την κόλλα, τα μαδέρια,
τα κεραμίδια που μου χάραζαν τα χέρια,
την αφοβία σου και την αντοχή σου
και το ξύλινο, το κόκκινο μολύβι στο αφτί σου,
τον ήχο απ’ τη κορδέλα και την πλάνια,
τα δοκάρια στοιχισμένα στα ταβάνια.
Όταν μου έδειχνες προς τα πού σου ‘φυγε η τύχη
με το κομμένο δάχτυλό σου με το νύχι,
να ψιθυρίζεις τα τραγούδια σου, τ’ αγιάσματα,
"Το αγριολούλουδο" να λες απ’ τα ξυλιάσματα
στις σκεπές που έχουν ακόμα τον ιδρώτα σου
κι όλοι οι μαστόροι ακόμα ακούν τα λόγια σου.

Έχασε ο κόσμος ένα λεβέντη ακόμα
που ‘χε στην πλάτη του ιστορίες πολλές
κι εγώ πατέρα μια ευκαιρία ακόμα
να σε χορτάσω, να σε θυμάμαι να λες:
«Κοίτα, γιε μου, η ζωή φεύγει καπνός
κι όσο μου φέγγουν εκεί πάνω τ’ αστέρια μου,
θα δουλεύω για να δείχνω ζωντανός,
μιας και βαστάνε ακόμα τα χέρια μου».

Αυτά τα χέρια τ’ αγιασμένα τα κουρασμένα,
πόσο μαγεύαν κι εμένα
έφτιαχνα κόσμους με πανέμορφη θέα,
σκαριά ωραία με στίχους παρέα.
Εσύ σκορπούσες σαν τις πρόκες την αγάπη σου
κι άλλων βάσανα φορούσες στην πλάτη σου,
μα έφτανε μόνο ένα χαμόγελό σου
να ζωντανέψει το κάθε όνειρό σου.
Είχες πίκρες σαν τις σκλήθρες στα δάχτυλα
σε πόσα φευγιά αφηνόσουν παράλληλα,
πόσα ευχαριστώ και στιγμές σου χρωστάμε,
χάσαμε τη χαρά μας, πια δε γλεντάμε
είσαι στα μάτια της Μαρίας, στα παραμύθια της Γιολάντας,
είσαι τ’ όνειρο της μικρής μου αβάντας,
έχω κληρονομιά και μαγεία απ’ τ’ αστέρια σου
σ’ ένα σκαρί μινιατούρα απ’ τα χέρια σου
τα χέρια σου τα άγια
που δεν προλάβαν να χαϊδέψουν τη Μάγια