Πώς να βρω
τ’ αξόδευτα, τ’ αφόρετα
πλάι στα λόγια
τα οργισμένα και τ’ απρόσεκτα;
Και πως να πω
τα χειρότερα, χρόνε μου αυτόχειρα
ψάχνοντας έξοδο κρυφή
για λίγο αργότερα.

Γι’ αυτό όλα όσα ξεστομίζω
τα μοίρασε η οργή μου απλόχερα.
Κάλλιο να ζήσω κι ας γυρίζω,
μόνος να μουρμουρίζω στ’ απόμερα.

Πώς να βρω
τ’ απείραχτα, τ’ αμάθευτα,
της μοναξιάς
τα γιατρικά ‘κείνα τ’ αλάθευτα.
Και πως να πω
τα σπάνια για δεύτερα,
αφού θεριεύω
μ’ όλα τ’ άφοβα, τα λεύτερα.

Γι’ αυτό αντέχω μ’ όσα χάνω
κι ας τρώω μέσα στα μούτρα τ’ απόνερα
Κάλλιο να ζήσω μ’ όσα κάνω
και μόνος να πεθάνω στ’ απόμερα.

Πώς να πω ότι κάθε φορά που τελειώνει ένα τραγούδι, σκέφτομαι όλα αυτά που δεν πρόλαβα να πω
και πώς να βρω αυτό που λείπει, το κατάλληλο, αυτό που έχεις ανάγκη εσύ, που ακούς κάθε φορά μόνο αυτά που εγώ σου λέω.
Πώς να δω εσένα μέσα σε αυτά που ξεστομίζω γιατί πραγματικά θέλω να σε δω, θέλω να σε βρω και να σου πω ό,τι σου αξίζει
και πώς να ζω χωρίς να έχουμε ανταμώσει εδώ, εδώ που διαλέξαμε στ’ απόμερα