Ήξερα έναν νέο
τόσο γέρο
που περνιόταν για παιδί.
Κάθε βράδυ έφτανε μέχρι το πρωτοϋπνι,
δε βάθαινε στον ύπνο πιότερο.

Ήθελα να του λέω
πόσο τον ξέρω
κι αυτός δεν ήθελε ούτε να με δει.
Τον ενοχλούσαν οι τρεχάτοι και οι ξύπνιοι,
μα εγώ νομίζω απ’ όλους περισσότερο.

Έβλεπε σε μένα
μάλλον τα περασμένα,
της ζωής το τσίμα τσίμα και την τρελαμάρα του,
μισούσε τις τσιριμόνιες και τα χατιρικά,
χίλιες παραξενιές γεμάτο το τσερβέλο του.

Χρέωνε σε μένα
του χρόνου τα κλεμμένα
κι έκρυβε επιμελώς σ’ όλους την τρυφεράδα του.
Τον τριβελίζαν οι σκοτούρες και τα πονετικά,
μα ένα λαγό έβγαζε πάντα απ’ το καπέλο του.

Αυτόν το νέο, τον γέρο, το παιδί
σε πόσα μάτια το `χεις δει
πόσες φορές το `χεις αποφύγει,
τι σε τρομάζει και τι σε πνίγει.

Ό,τι έχεις με την πάρτη σου,
κάντο συγχωροχάρτι σου,
και στην μπουκιά πηρούνι.

Αυτό το τώρα, το πριν και το μετά
που σου τα φύλαξε ο χρόνος στριμωχτά,
με το συμπάθειο, μα μου θυμίζουνε εσένα,
το ίδιο φαντάζομαι θα σκέφτηκες για μένα.

Ό,τι έχεις με την πάρτη μου,
ξεφόρτωστα στην πλάτη μου
που μοιάζει ριζοβούνι