...πόσο απλό ήτανε να σου τα πω...

Θυμάμαι που καθόμασταν
οι δυο μας στην βροχή,
για ώρα κοιταζόμασταν
μου `φτανε γι’ αρχή.
Πόσο απλό ήτανε να σ’ αγαπώ.

Θυμάμαι δε μου μίλαγες,
με διάβαζες καλά,
τα όμορφα μου φύλαγες
και τα `φερνες πολλά.
Πόσο απλό ήτανε να σου μιλώ.

Μεγάλωσες στο πλάι μου,
εσύ ήσουν πάντα εκεί.
Στερήθηκες για χάρη μου,
θα `πρεπε να μου αρκεί.
Πόσο απλό ήτανε ένα ευχαριστώ.

Στα δύσκολα δε δείλιασες,
σε είχα για οδηγό,
έσκυψες και με φίλησες κι έπαψα να ριγώ.
Πόσο απλό ήτανε να σε κρατώ.

Στο πιο βαρύ σκοτείνιασμα
εσένα είχα φως,
σε κάθε πισωγύρισμα
γη ήσουν κι ουρανός.
Πόσο απλό ήτανε να σε κοιτώ.

Μια όψη είχε το νόμισμα,
μ’ ήξερες απ’ την καλή,
μπροστά σε κάθε σκόρπισμα
στεκόσουν σιωπηλή.
Πόσο απλό ήτανε να μην ξεχνώ.

Μου χάρισες την Μάγια μου,
μαγιάτικη δροσιά,
κι εγώ τα μαύρα χάλια μου
άδικη μοιρασιά.
Πόσο απλό ήτανε για μας να ζω.

Γι’ αυτό βαραίνω, μάτια μου,
τόσα που σου χρωστώ,
μαζεύω τα κομμάτια μου
και σου το τραγουδώ:
πόσο απλό ήτανε να σ’ αγαπώ...