Τον καταράστηκα να με θυμάται
αυγές, μεσάνυχτα και δειλινά
να `μαι στη σκέψη του όταν κοιμάται
να `μαι στα μάτια του όταν ξυπνά.

Και μέσ’ τη ζάλη όταν μεθάει
με μαύρο δάκρυ να με ζητάει
τον καταράστηκα να με θυμάται
αυγές, μεσάνυχτα και δειλινά.

Τον καταράστηκα να μην ξεχνάει
αυτά που ξέγραψε σε μια βραδιά
να `μαι η πίκρα του όταν φιλάει
να `μαι στο γέλιο του μια συννεφιά.

Και μεσ’ τη ζάλη όταν μεθάει
με μαύρο δάκρυ να με ζητάει
τον καταράστηκα να με θυμάται
αυγές, μεσάνυχτα και δειλινά.