Ἦταν ἕνας νέος σιωπηλός,
πάντα σκεφτικὸς καὶ μελαγχολικός,
ποὺ πολλὰ πράγματα συγχρόνως ἐρευνοῦσε
κι ἔτσι στοὺς πέντε ἀνέμους ἐσκορποῦσε.

Κάποτε γνώρισε μία νέα,
μία νέα ποὺ φαινόταν δυνατὴ σὲ σκέψη καὶ σ᾿ ἰδέα,
κι ἀφοῦ τὴν ἀγάπησε πολὺ
νόμιζε πὼς αὐτὴ δὲν τοῦ ῾μενε πιστή.

Κι ἔτσι τρελάθηκ᾿ ὁ καημένος,
ἡ νέα φαινόταν δυνατὴ σὲ σκέψη καὶ σ᾿ ἰδέα,
καὶ τὸ κακὸ ἦταν ποὺ κι αὐτὴ τὸ νέο ἀγάπησε πολύ,
κι ὅλα στοὺς πέντε ἀνέμους φύγανε.