Ἔρωτα ποὺ δὲ σ᾿ ἀξιώθηκα ποτές μου
ἦρθες κι ἀπόψε στὴ βαριά μου ἐρημιά
καὶ τίποτα δὲ θέλησες, ἄχ, νὰ μοῦ δώσεις
μόνο μαχαίρι στὴν καρδιά.

Εἶσ᾿ ὅπως πάντα βιαστικὴ σὰν περιστέρι
στὰ μάτια σου φψλιάζει ἡ ἴδια συννεφιά
φεύγεις, τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι σὲ τυλίγει
μὲς στὴ δική του ἀγκαλιά.

Στὰ ὄνειρα μ᾿ ἀπόμεινε νὰ σὲ χορτάσω
῾κεῖ δὲν ὑπάρχει αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὁ γδικιωμός,
εἶν᾿ ἡ ἀγάπη μας τραγούδι, παραμύθι
στοῦ ἄπειρου τὴν ξαστεριά.