Δὲν ἤξερα πὼς ἤσουνα τόσο πολὺ μικρούλα,
ἔτσι ποὺ σὲ μασκάρεψαν τὸ πάθος κι ἡ φαμίλια.

Μὰ μιὰ βραδυὰ σ᾿ ἀντίκρυσα ἀνάλαφρα ντυμένη,
ἤσουν σὰν ἄστρο τῆς αὐγῆς ἀμυγδαλιὰ ἀνθισμένη.

Τὸ σπίτι ὅλο γιόμισε ζωὴ καὶ φαντασία,
νεράϊδα ποὺ ἀργόσουρνες μαγιάτικο σκοπό.

Μὰ ἡ νύχτα ἐκείνη πέρασε κι ἔρημος ἀνασαίνω
τὴν εὐωδιὰ ἀπ᾿ τὴ μνήμη σου καὶ τὸ γλυκὸ φιλί,
ποὺ εἶναι πέρ᾿ ἀπ᾿ τὸν καιρό, στὸ χάος καὶ στὸ φῶς.