Ἡ Μίρκα ἡ Σλάβα ἔτρεξε νὰ δεῖ τὸ γυρισμό,
τ᾿ ἀσκέρια ποὺ ἐπιστρέφανε ἀπὸ τὸ σκοτωμό.
Νὰ ξεχωρίσει κοίταγε τὸν ἄντρα τὸν καλό της,
τῆς ἀδερφῆς της τὸ σεβντὰ καὶ τὸ μικρὸ ἀδερφό της.

Ἀδίκως τοὺς ἐγύρευε κι ἔχασε τὴ μιλιά της,
ἔκοψε γιὰ τὸν ἄντρα της τὰ μακριὰ μαλλιά της,
γιὰ τὸ γαμπρό της ἔκανε τὸ μοῦτρο τῆς κομμάτια
κι ἀπὸ τὸ κλάμα τοῦ ἀδερφοῦ σβήσαν τὰ δυο της μάτια!

Πέρασ᾿ ὁ χρόνος, τὰ μαλλιὰ ξαναμακρύναν πάλι,
τὰ ματωμένα μάγουλα βρῆκαν τὰ πρῶτα κάλλη.
Μὰ τὰ ματάκια της τὰ δυο, τὰ γαλανά, θλιμμένα,
μέσ᾿ στὸ σκοτάδι ἔμειναν θολὰ κι ἀποσβησμένα.