Στα λίγα χρόνια μου λόγια πολλά δεν έχω πει
και όσα είχα αφήσει να ξεφύγουν και να σπάσουν την σιωπή
φύγανε μόνα και ταξιδεύουνε για πάντα
και όλα τα αστέρια του ουρανού κάνουν στην πάντα.
Για να φτάσουν όσο γίνεται πιο μακριά και να χαθούνε
μα το ξέρω πως μια μέρα θα βρεθούνε
ξανά στα πόδια μου μπλεγμένα να με ρίξουν κάτω
μα δε χαλιέμαι με τα λόγια μου αγκαλιά να πιάσω πάτο.
Γιαυτό και αφήνω ένα τραγούδι σπονδή και θυσία
να καλύψεις της φωνής την απουσία
γιατί πάντα κάποιος άλλος μιλούσε πολύ
εδώ την είχε την καλή την συμβουλή.
Κι η χολή κρυβότανε καλά κάτω απ’ τα πρέπει και τα μη
και εδώ στην κρίσιμη καμπή βάζω καλό ως αναμονή
και συνεχίζω για πάρτη μου και για όσους δε φοβούνται
ποτέ μου δεν κυνήγησα να με λυπούνται.
Από κει που `μαι έχει καζάνια που είναι τίγκα περηφάνια
του χαμού τα στεφάνια δε μιλάνε για μετάνοια
και στήνω γλέντι τη μιζέρια να μεθύσω
να τη φέρω στο κρεβάτι μου και να την παρατήσω.
Όταν θα ξημερώσει στο μπαμ θα ξενερώσει
θα μ’ έχει και άχτι εν πάση περιπτώσει
να `ναι καλά όποιος μιλάει για τη γενιά μας
τα ζόρια τα δικά μας κέρασμά μας άντε γεια μας.

Ποιανού χρωστάω που πατάω πάνω στη γη;
Και ποιος στα μέτρα του τον έφτιαξε τον κόσμο;
Ποιανού ιδέα συμβουλή να πει την προσταγή;
Ποιανού τα λόγια να προσέχω στο δρόμο;
Ποιος είναι αυτός να του χαλάσω το χατίρι;
Να ντρέπεται μήπως και ανταμώσει το άκουσμά μου
να πιει όλο το ψέμα ξεροσφύρι
και να κρατήσω τη ζωή μου κέρασμά μου.

Το απόσταγμα λοιπόν και την γλυκάδα των στιγμών
κερνάω απόψε σε όλους όσους έδωσαν το παρόν
το λέω νέκταρ των θνητών και ξύδι των θεών
θα γίνεις λιάρδα όποιος και να `σαι ότι και να `σαι, σωρηδόν.
Όλα τα λόγια θα πέσουν πάνω σου σαν την κατάρα
για αποφάσεις πως μιλάς; Τα `χεις κάνει μαντάρα,
μου λες για επιλογές, για πόρτες ανοιχτές
και πίσω έχεις αφήσει την ψυχής σου όλες κλειστές.
Εσένα τον φτασμένο ποιος σε έχει αφήσει ρέστο;
εδώ έχω το ποτήρι σου και άμα γουστάρεις πιες το
γουλιά γουλιά σε κερνάω μα μη βγάλεις μιλιά
την πιο ζεστή την έχει η ζάλη αγκαλιά.
Μα τα παλιά τα λάθη μυρίζουνε νοθεία
ξυπνάνε μνήμες σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
έχεις πολλές κλεισμένες, γυρεύουν σούρτα φέρ’ τα
σαν φελλός στο ξιδιασμένο το κρασί βγαίνουν αβέρτα.
Απ’ την αφάνεια και ξινίζουν
όσοι νομίζουν πως το βιος είναι το υπόδειγμα το αξίζουν
έτσι κι αλλιώς για όλους σύντομο το πέρασμα
σε ότι γουστάρω τη ζωή μου αφήνω κέρασμα.