Λιτά ονείρατα, παλιά μα φρέσκια αντοχή
μες στο κελί σου βάστηξες με κόπο και ανοχή
δεν ήταν πέτρινα χρόνια, δοκιμασία δε μοιάζει
η μοναξιά που άλλους τρομάζει την ψυχή σου ησυχάζει.
Όσα δεν έζησες πόσο παλιά σε πάνε
κι αν δε σου βγαίνει να μου πεις τα μάτια σου το μαρτυράνε
τότε που `τρεχε στις φλέβες σου καυτό το αίμα
αν σε πειράζει πήρα φόρα, δε θα αλλάξω θέμα.
Το ριζικό σου σ’ άφησε πολύ μικρό στο μοναστήρι
στο κυκλωμένο απ’ τα βουνά θείο εργαστήρι
που με τα χέρια ψηλά άρπαζες του Θεού τα γένια
και εκείνος έστελνε βουλές μαγέρες και μελτέμια.
Μα για γκέμια είχε δεμένη την ψυχή σου
Θεϊκό κουμάντο στις κουβέντες μα και στο λιγνό κορμί σου
η λογική σου ξεδιψούσε στο κρασί
σταματούσαν οι ανάγκες σου, μέχρι και το ξερό ψωμί.
Ρούφηξες γνώσεις στο σκαλισμένο σου ποτήρι
κερασμένη απ’ των βιβλίων το κροντήρι
ήσουνα έτοιμη θυσία για καθένα αδελφό σου
κι έτσι έφτιαχνες το παραμύθι το δικό σου.

Περάσαν χρόνια και στιγμές νηστεία, προσευχή
η μοίρα θέλησε να εξαργυρώσεις την αντοχή
τη ζηλευτή πήρες βραβείο θέση σε μακρύ ταξίδι
του κρεβατιού σου άφησες το σκληρό παλιό σανίδι.
Τα πιο καλά φόρεσες ράσα τα φυλαγμένα
με όλα τα σύμβολα που `χουνε κεντημένα
ήσουν εκείνος που στον άρχοντα θα `φερνε τις γραφές
σε ιερό σκοπό ταιριάζουν όλες οι τιμές.
Πήρες τον δρόμο και αναρωτιόσουν τι θα βρεις
αν θα κατάφερνες να μείνεις ευλαβής
μέσα σε τόσα πλουμιά, μες τη χλιδή, στον έξω κόσμο
θα δειλιάσει η ψυχή σου να μείνει φύλλο από δυόσμο.
Έφτασες λοιπόν στην πολιτεία τη μεγάλη
χαρά απλωμένη σαν αιθάλη, σου `φτιαξε ζάλη
ελευθέρωνε ευωδιά το βρεγμένο χώμα
καλώς τους βρήκες στο παλάτι, με ανοιχτό ήσουνα το στόμα.
Τα κουστούμια και οι στολές μοιάζαν όλα μαγικά
παντού σημαίες ανεμίζανε επιβλητικά
κοίταξες γύρω και έκανες τον σταυρό σου
να αντέξει η πίστη σου και το μυαλό το καθαρό σου.

Πώς ξέχασες; Η μοναξιά να μη σε σκιάζει.
Πώς ξέχασες; Μια ματιά πόσα σου λέει.
Πώς ξέχασες; Η σιγουριά να μη σε βιάζει.
Πώς ξέχασες; Η φωτιά να μη σε καίει.

Σιγά σιγά συνήθισες μπροστά στου άρχοντα το θρόνο
είχες ξεχάσει πια το στόχο σου πίσω στο χρόνο
πες μου πως έπαψες στο χώμα που πατάς να ψιθυρίζεις
τους πειρασμούς με προσευχές σου να κοιμίζεις.
Σ’ αρέσει τώρα δυνατά για το καλό να φωνάζεις
τα λόγια σου χωρίς ευθύνη τα μοιράζεις
ο ήλιος σε σκιάζει και λούζεσαι στο φως
απ’ το φεγγάρι, πως ξέχασες; Για πες μου πως;