Υπάρχουνε στιγμές που με κάνουνε να νιώθω
όπως νιώθει ένα παιδί όταν μάθει ότι είναι νόθο
προδομένος απ’ όσους νόμιζα πως είν μαζί μου
πως νοιάζονται για μένα, για τη μίζερη ζωή μου.
Χόμπι τους το χρήμα τα αμάξια και η πένα
κι όλα τ’ άλλα ρε τα `χουνε εκεί γραμμένα
και γιατί ρε να τους νοιάζει αφού εκεί περνάνε ωραία
έχουν και αυλικούς ποπό Θεέ μου τι παρέα.
Ξεκομμένοι από τον κόσμο κι όσα μοιάζουνε θλιμμένα
από την προσφυγιά και από όνειρα χαμένα
και κάθε λίγο η μοναξιά τους πνίγει
και η ψυχή τους κάνει μάταια προσπάθεια να ξεφύγει.
Απ’ τη βρόμικη καρδιά τους απ’ τα σάπια όνειρά τους
να `μαι εδώ, να `μαι εδώ πάλι μπροστά τους
να τους πω ευχαριστώ που με κάνανε να δω
πως είναι να σαπίζεις μες σε βάλτο σκοτεινό.
Γιαυτό αφήνω μια ρίμα να πλανιέται στον αέρα
και ίσως που ξέρεις να γυρίσει κάποια μέρα.

Τις άσωτές μου ρίμες τις σκορπίζω στον αέρα
κι αν γυρίσουνε σε εμένα κάποια μέρα
θα `χω γίνει και εγώ ένας γιος της παρακμής
θα `χω ξεχάσει τον τόπο της φυγής.

Και εσύ ρε φίλε κοίτα εμένα να ξεχάσεις
κι ότι καλό θυμάσαι από μένα να το θάψεις
η ψυχή μου έχει ξεφύγει τώρα πια
έχω κλείσει συμβόλαιο με τη μοναξιά.
Μια αιώνια συμφωνία ζωής ρε και θανάτου
που `χει χαραγμένα τα σημάδια λέει του βάλτου
γιατί διάλεξα να ζω περπατώντας στη φωτιά
έθαψα τις τύψεις κι από μένα πιο βαθιά.
Και αποφάσισα να κάνω Low Bap
έτσι μου μοιάζει από παλιά είχα μικρόβιο του ραπ
είπα την ζωή μου θα την πάρω εγώ στα χέρια
δε θα αφήσω να με πνίξει η μιζέρια.
Κι αν ίσως κάτι εγώ δεν καταφέρω
τουλάχιστον οι ρίμες θα με κάνουν να υποφέρω
θα `χω αυτές να μου θυμίζουν τον σκοπό μου
να κάνω πράξη το πιο άπιαστο όνειρό μου.