Δε το ξέρω αν με γνώριζε, αν με είχε δει ξανά
αν ποτέ μ’ ακολούθησε τα βράδια όταν γυρνούσα απ’ τη δουλειά

Απ’ το χέρι με τράβηξε, σ’ ένα σπίτι παλιό
σαν αγρίμι με κοίταξε, με έσπρωξε στο πάτωμα

Κι εγώ διπλωμένη στα δυο, πλάι σε άρρωστα χνώτα
πάλευα να σωθώ, κάτω από βρωμικο ιδρώτα

Θα ’μαι εκεί, κάθε φορά που θα ακούω μια φωνή
κάθε φορά που θα φωνάζουν για βοήθεια
Θα ’μαι εκεί, κάθε φορά που κινδυνεύει μια ζωή
την ιστορία μου δε θα βρεις στα παραμύθια
Θα ’μαι εκεί

Ρημαγμένο παράτησε το φτωχό μου κορμί
και ούρλιαζα καθώς έφευγε, μέχρι που δεν είχα πια φωνή

Στοργικά με νανούρισε της βροχής το νερό
και γλυκά αποκοιμήθηκα στο τελευταίο όνειρο

Μα εγώ είχα τόσα να δω, είχα τόσα να κάνω
είχα τόσα να πω, είχα ζωή παραπάνω

Θα ’μαι εκεί, κάθε φορά που θα ακούω μια φωνή
κάθε φορά που θα φωνάζουν για βοήθεια
Θα ’μαι εκεί, κάθε φορά που κινδυνεύει μια ζωή
την ιστορία μου δε θα βρεις στα παραμύθια
Θα ’μαι εκεί