Έγιναν όλα ξαφνικά κι ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
κάτι να πω, να σου μιλήσω, ούτε ένα γεια

Και δε θυμάμαι πια πολλά, μα απ’ τη δουλειά όταν γυρνούσες
θυμάμαι ακόμα πως γελούσες κι εγώ σ’ αγκάλιαζα σφιχτά

Ήταν οι μέρες μας μισές, ήταν τα βράδια μετρημένα
σαν των ανθρώπων τις ζωές, άδικες και περαστικές

Μα έμαθα να ζω χωρίς εσένα
Και δεν έχω ανάγκη πια κανέναν
Αφού δεν έχω πια εσένα

Περνά ο καιρός και είμαι πια κοντά στα χρόνια τα δικά σου
και νιώθω ακόμα τη σκιά σου να μ’ ακουμπά

Θα ’θελα να ’σουνα εδώ για να με δεις να μεγαλώνω
και να ’χα ακόμα λίγο χρόνο για να σου πω πως σ’ αγαπώ

Είναι οι λύπες και οι χαρές δυο μονοπάτια μπερδεμένα
μα των ανθρώπων οι ψυχές δεμένες και παντοτινές

Μα έμαθα να ζω χωρίς εσένα
Και δεν έχω ανάγκη πια κανέναν
Αφού δεν έχω πια εσένα

Πριν ξημερώσει το πρωί, σου στέλνω τούτο το τραγούδι
να ταξιδέψει σαν λουλούδι, στου παραδείσου τα λιβάδια να σε βρει