Ένας στίχος μου ξεπήδησε πάνω στο χαρτί
στο μυαλό καιρό όπως περπατούσε,
με beat και μεράκι έγινε μουσική
κι απ’ το τίποτα στο πουθενά πάντα με γυρνούσε..

Στο ψέμα μου βρήκα νερό και στο κρασί μου αλήθεια.
Βαρέθηκα σταμάτησα ν’ ακούω παραμύθια
κι είναι αλήθεια πως ακόμα τα σκαρώνω
για να ζω και ν’ αγαπώ ό,τι βιώνω.
Ξύπνησα και φώναξα χωρίς ειρμό και τέλος.
Νιώθω να τρυπάει την καρδιά μου ακόμα το βέλος.
Ένα απρόθυμο τέλος δε γουστάρω στο χαρίζω
αφού ακόμα μεγαλώνω, γερνάω κι ελπίζω.
Κρατάω μακριά το γκρίζο, αγγίζω το γαλάζο
τ’ ουρανού, τις σιωπές που τόσες νύχτες ρεμβάζω.
Αραδιάζω στο χαρτί ήχους, εικόνες κι αναμνήσεις
και το δάκρυ που το πότισε ακόμ’ αντικρίζεις.
Γι’ αυτό μη βρίζεις, γιατι είμαι εδώ και αντέχω
της μοίρας τα καμώματα. Ακόμ’ ανατρέχω
και τρέχω κάθε τόσο στου μυαλού τα μονοπάτια.
Χτίζω και γκρεμίζω μόνος μου τα παλάτια
που `φτιάξαν άλλοι στην άμμο και νομίζουν τελειώσαν.
’ραγε σκέφτηκαν ποτέ όλ’ αυτά που σκοτώσαν.
Φτιάχνω αλήθεια όπως έφτιαχνα δικές μου προσευχές
με ό,τι ζω τώρα κι ό,τι έζησα χθες.
Για της ζωής τους τον απώτερο και άδικο σκοπό τους.
Γεια χαρά. Μα μακριά για το καλό τους..

Μου μιλάει η μουσική στις σκοτεινιές μου
κι έχω έν’ απόθεμα καλό απ’ τις χαρές μου.
Κρατάω σημάδια στα μάτια, χωρίς να ψάχνω για χάρτη.
Παλεύω στις ψυχής το χρόνιο το αδράχτι
χώρις κανέναν άσσο κρυμμένο στο μανίκι.
Θα ψάχνω μέχρι να μου γελάσει κάποια νίκη.
Ένα τέλειωμα έτσι σαν να γεννιόμουν ξανά
μέσ’ απ’ το τίποτα κάπου στο πουθενά.

Ένα μόνο φοβάμαι για του θανάτου την ώρα,
μη δε προλάβω όσα θέλω και φύγω σαν μπόρα.
Στη πιο παράξενη χώρα θέλω για πάντα να γυρίζω
φτιάχνω σύμπαντα μόνο γι’ αυτά ελπίζω.
Δε χαρίζω. Δε χαρίζομαι. Αν θέλεις θυμήσου.
Αν το’ χεις ήδη κάνει απλά ντροπή σου.
Δεν έχω σχέση με κανέναν τυχοδιώκτη του καιρού,
ούτε πιστεύω στη μάχη κακού και καλού.
Λόγια μελτέμια στην πυράδα από το ψέμα.
Κοίτα τριγύρω πόσα χάνονται πνιγμένα στο αίμα
και πόσα `κόμα ζούνε παρασιτώντας σε `σένα
με πιστή υπακοή ζωή στο κέρμα.
Ένα αλλιώτικο βλέμμα που δε χωράει στην ιστορία
μοιάζω, με σύννεφο σ’ ασπρόμαυρη φωτογραφία
ζωντανή, είναι η αιτία που μ’ έχει γεννήσει,
σαν το πρώτο που μου μένει ζωντανό το μεθύσι.
Πριν να σβήσει, σου κερνάω όσα έχω μπροστά μου
για να ζεις όπως ζω απλά μια μέρα δικιά μου.
Η χαρά μου, να νιώθω ακόμα ό,τι λέω,
χωρίς κανένα δήθεν μειδίαμα μοιραίο.