Με τρομάζει που μου λείπεις,
ξαφνικά με εγκαταλείπεις,
έτσι απλά με εγκαταλείπεις
σαν να φταίω εγώ
πόσο με τρομάζει η νύχτα
δίχως μία καληνύχτα,
με τη μοναξιά μου θα κοιμηθώ...

Πάλι θα τα βγάλω πέρα
δίχως μία καλησπέρα
δίχως μία καλησπέρα
πως μπορώ και ζω
πόσο με τρομάζει η μέρα
δίχως μία καλημέρα
τον καφέ μου πάλι μόνος θα πιω...

Τη μοναξιά δικάζω και την καταδικάζω,
η μοναξιά δε νιώθει ενοχές,
στην μοναξιά θα λείψω,
θα την εγκαταλείψω,
θα ζωγραφίσω τη ζωή μου με μπογιές...

Με την ανασφάλεια μου
μήπως χάσω την δουλειά μου
στην φτωχή την αγκαλιά μου θα υποσχεθώ
πως δε θα `ναι πάντα άδεια
τα ψυχρά και κρύα βράδια
και ότι είσαι εδώ θα υποκριθώ...

Τη μοναξιά δικάζω και την καταδικάζω,
η μοναξιά δε νιώθει ενοχές,
στην μοναξιά θα λείψω,
θα την εγκαταλείψω,
θα ζωγραφίσω τη ζωή μου με μπογιές...