Μου `χαν πει τα άστρα πως περνάω μια φάση
που `πρεπε να πάρω σκούπα και φαράσι.
Της ζωής μου τ’ άχρηστα να καθαρίσω
να μπορέσω αυτό που θα `ρθει να εκτιμήσω.

Θα `τανε καλό να μείνω λίγο μόνος.
Μου το τόνισε αυτό ο αστρολόγος.
Κι άρχισε να αραδιάζει θεωρίες
για κρυφές, σημαντικές συνωμοσίες
Γέλαγα, δεν πίστευα..
Τίποτα δεν περίμενα..

Να `το, να `το πάλι το σύμπαν συνωμότησε
Τώρα, τώρα είπε κι όλα τα κανόνισε.
Το `χε οργανώσει κι ούτε που μας ρώτησε
και στο τέλος χειροκρότησε.

Όταν με κοιτάς ανάβουν χίλια φώτα.
Διάπλατα ανοίγει της ψυχής η πόρτα.
Κι όλα αυτά που ονειρευόμουνα να νιώσω
μέρα μου περνάνε και μ’ αρέσει τόσο.
Μου `χαν πει τα άστρα η ζωή μου αλλάζει
κι έλεγα εγώ τίποτα δε με νοιάζει.
Ποιος να ξέρει της ζωής μας τα γραμμένα;
Και σιγά το σύμπαν μη ντυθεί με μένα..
Γέλαγα, δεν πίστευα..
Τίποτα δεν περίμενα..