Τελειώσαν οι μέρες
που μπορούσα να γελάσω
Στους δρόμους ακούω
ανυπόφορες στριγκλιές.

Όπως κι αν το δω δεν έχει αξία
Βαρέθηκα να ζω σ’ ένα άσχημο όνειρο...

Σπουδαίος και μόνος,
σοφός και καημένος
με στριμώχνει ο χρόνος,
νιώθω χαμένος.

Όπου κι αν κρυφτώ θα με βρει
Βαρέθηκα να ζω σ’ ένα άσχημο όνειρο.

Βροχή από φάτσες
που λιμνάζουν χαμένες
θανάτου γκριμάτσες,
μηχανές δαιμονισμένες.

Όπως κι αν το δω δεν έχει αξία
Βαρέθηκα να ζω σ’ ένα άσχημο όνειρο.