Τα πιο ωραία μου τραγούδια
ακόμα δεν τα έχω πει.
Είναι βαθιά, πολύ βαθιά κρυμμένα.
Αγάπης ξόρκι ποιος θα βρει;
Να σπάσει τα δεσμά που τα κρατούν κλεισμένα.

Θυμάμαι κάποια παραμύθια
με δράκους, μάγους και στοιχειά.
Που ο καλός στο τέλος θα νικούσε.
Περνούσε πάγο και φωτιά
για την πεντάμορφη που τόσο αγαπούσε.

Αλλιώς μου τά’ παν στη συνέχεια
κι αλλιώς μου έμαθαν να ζω.
Μόνος να είμαι, μόνος να τη βγάζω.
Σε δρόμο δίχως γυρισμό
φτηνή χαρά, φτηνές αγάπες ν’ αγοράζω.

Αχ! Να μπορούσα τη ζωή μου
σαν παραμύθι να τη ζω.
Μ’ ένα σπαθί στο χέρι να γυρνάω,
στα δυο να κόβω το κακό,
για την πεντάμορφη που χρόνια αναζητάω.