Της πανσέληνου το φως έχει περάσει
απ’ τα κάγκελα της κρύας φυλακής μου
η σκιά μου μεγαλώνει και θα φτάσει
ως τα πιο βαθιά σημάδια της πληγής μου

Κάνω λίγο να ξεφύγω απ’ την τροχιά της
μα η νύχτα δεν τελείωσε ακόμα
και καθώς η γη μου λέει τα μυστικά της
διώχνω πάλι την ψυχή μου από το σώμα

Κατακόκκινο ζεστό κρασί σαν αίμα
στον καθρέφτη μου το είδωλο παγώνει
ξεχωρίζω την ψυχή μου από το βλέμμα
κι απ’ το φως του φεγγαριού που με τυφλώνει

Κλειδωμένα στο συρτάρι τα τραγούδια
όλα αυτά που είχα ταιριάξει στη φωνή μου
και στο πάτωμα δυο κίτρινα λουλούδια
και μια κάρτα με ευχές για τη γιορτή μου