Ταξιδεύεις πάντα μόνη και με όλους τους καιρούς
ψάχνεις δρόμους ξεχασμένους κι αριθμούς
κάπου είσαι ζαλισμένη κάπου νύχτα περπατάς
κι ένα χάρτη όλο κοιτάς

Τα περίπτερα ανοίγουν, κάπου γίνεται καβγάς
ένας πρόσφυγας κραυγάζει δε μιλάς
στις μεγάλες πολιτείες τα παράσιτα θ’ ακούς
από ψεύτες και σταθμούς

Σου φωνάζω με τη γλώσσα των πουλιών
σε γυρεύω στη βουή των λιμανιών
δεν σε ξέρω σ’ έχω μόνο φανταστεί
να χορεύεις στους ανέμους σαν κλωστή

Ανεβαίνεις τρελαμένη μ’ ένα χάρτινο αετό
δίχως μάτια και μιαν άδεια κιβωτό
α’ τους δρόμους που πηγαίνεις τους στενούς και σκοτεινούς
δε θα βγεις στους ουρανούς