Το δώμα τ’ ολομόναχο
βροντούσε από τραγούδια
στα χέρια και στο μέτωπο
έτρεμαν τα λουλούδια
της κορασιάς απ’ έλαμπε
σαν άστρο της αυγής

Είναι αλαφρό το χώμα σου
σαν της ελιάς τα φύλλα
σαν της δροσιάς το στάλαμα
μη σου βαρύνει αν χείλο
ανθρώπου δώσει φίλημα
στην πέτρα που κρατείς