Ιστορία χαμένη στην άβυσσο
Νεκρές σκιές σε κυνηγούν
Ποτέ δεν έμεινες στον τόπο σου
Ποτέ δε δέχθηκες τη μοίρα

Δύναμη μες τα συντρίμμια
Ήρθε η ώρα πια
Μαγεία ξεπέρασες τον εαυτό σου
Δεν προχωράς πια ελεύθερα

Ήταν αβάσταχτος ο πόνος
Ήταν η ζωή μικρή
Κοίτα ψηλά να δεις το φως σου
αγάπη δύναμη θεοί

Ίσως το φως, ίσως η νύχτα
σε κάνουν τόσο δυνατό
μαζί μ’ αυτή που έχεις ζήσει
μ’ αυτήν που σου ’μαθε το φως

Χαμένος πια δε θα γυρίζεις
λες κι ήταν ο πόνος η αρχή
μα πάντα το δάκρυ θα κυλάει
Ποτέ δε γίνεται καμιά στροφή

Θαρρείς πως ήρθε η στιγμή
το όπλο σου να πάρεις
και για `κείνη και για σε
να ακολουθήσεις τη σελήνη