Ούτε κι εδώ στην ξενιτιά που μ’ έχει ρίξει,
καθώς με συγκυλά της δυστυχίας το κύμα,
βρήκα την ταφική του ναυγίου γαλήνη.
Τα σωθηκά μου αν τα `χει η μαύρη δίψα φρίξει
κι αν η φωνή μου απ’ την κραυγή του πόνου σβήνει,
μα πάντα θα `μαι του ονείρου τ’ αστείο θύμα.
Καθώς φωτίζαν πάνω μου τα δυο σου μάτια,
των λογισμών μου σκίζοντας το μαύρο βύθος,
το δρόμο προς τα χείλη σου βρήκα άθελά μου.
Κείτομαι εμπρός σου κι ονειρεύομαι παλάτια νεραιδικά,
σαν απ’ αυτά που θέλει ο μύθος
και δεν κοιτάζω πως θεός στη ζωή μπαίνεις
Εσύ, και μένα πόσο ανάξιο το ένδυμά μου