Η πατρίδα που έχω λέγεται Ελλάδα
κι είναι μια μεγάλη ζαλάδα
Είναι ευρωπαία είναι και βαλκάνια
της Ανατολής η παράνοια

Είναι σαν και σένα όταν μου χορεύεις
όταν με την ψυχή μου συγγενεύεις
κι ύστερα φεύγεις τόσο ξαφνικά
τόσο μαγικά που μένεις τελικά
Αυτή η ζαλάδα που είναι η Ελλάδα
με τα τερτίπια της μέσα στη λιακάδα
από τη Θράκη μέχρι το Μωριά
μοιάζει του κορμιού σου την απλοχεριά

Την πατρίδα που έχω δεν την έχουν άλλοι
ουτ’ Αμερικάνοι ούτε Γάλλοι
Είναι και αρχαία είναι και μοντέρνα
είναι μια ντίσκο ταβέρνα

Είναι σαν και σένα όταν μου χορεύεις
όταν με την ψυχή μου συγγενεύεις
κι ύστερα φεύγεις τόσο ξαφνικά
τόσο μαγικά που μένεις τελικά
Αυτή η ζαλάδα που είναι η Ελλάδα
με τα τερτίπια της μέσα στη λιακάδα
από τη Θράκη μέχρι το Μωριά
μοιάζει του κορμιού σου την απλοχεριά