Αν σου λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης
ὡς τὸ άλλο πρωί, ὡς τὸ άλλο βράδυ, ὡς τὴν Κυριακή,
Ἐδώ κάπου θὰ βρίσκομαι σ᾿ έναν άρρωστο δίπλα,
μ᾿ ένα πικρὸ ραβδὶ θὰ ψάχνω νὰ βρω μία πηγή.
πόρτα σὲ πόρτα θὰ γυρνώ μ᾿ ένα ψωμὶ στὴ μασχάλη.
Έχε ἀναμμένη τὴ φωτιὰ πάντοτε, γιατὶ πάντοτε
θὰ σου γυρίζω μουσκεμένος Έχω ζεσταμένο
στὰ γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε τὸ νού σου
στὴν πόρτα καὶ στὴ δημοσιὰ μὴν ἀκουστώ, γιατί,
δίχως λειψὸ ἀποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά,
ἀπὸ τὴν άκρη θά ῾ρχομαι τὸν κόσμου.